تسلیت شهادت حضرت امام جعفر صادق(ع) (سری 3)

شهادت جانسوز رئیس مذهب شیعه امام جعفر صادق علیه السلام تسلیت باد
خدایا بحق امام صادق علیه السلام
ایمان عارفانه و عمل صادقانه به همه ما عنایت بفرما . . .

همان که غربتش از قبر خاکى ‏اش پیداست
امام صادق شیعه سلاله زهراست
ز بسکه کینه و غربت به هم موافق شد
هدف به تیر جسارت امام صادق شد

دلم هواى بقیع دارد و غم صادق
عزا گرفته دل من ز ماتم صادق
دوباره بیرق مشکى به دست دل گیرم
زنم به سینه که آمد محرم صادق

مُلک و مَلَک به ناله و افغان و اشک و آه
چون داغدار، حضرت موسى بن جعفرست
خون مى رود ز فرط غم از چشم شیعیان
زیرا که قلب عالم امکان مکدَّرست

زین ماتمى که چشم ملایک ز خون، ترست
گویا عزاى صادق آل پیمبرست
یا رب چه روى داده، کزین سوگ جانگداز
خلقى پریش خاطر و دل ها پرآذرست

معطر مى کند بوى دل آویزش فضاى جان
همان گل هاى علم باغ و راغ حضرت صادق
نشسته در عزا موسى بن جعفر با دلى سوزان
زند آتش به جانش سوز داغ حضرت صادق

در این شب ها بود روشن مزار بى رواق او
که باشد اشک مهدى چلچراغ حضرت صادق
خزان هرگز نمى گردد بهار دانش و بینش
از آن گل ها که بشکفته به باغ حضرت صادق

به جرم پاسداری از حریم عترت و قرآن
رئیس مذهب و الگوی عدل وداد را کشتند
به جای اشک و خون دل ببار ای آسمان زین غم
که نور دیدگان سید امجاد را کشتند

آخر ز زهر منصور، مولا فدا شد
اعضاى او چو قرآن، از هم جدا شد
تا بوت او به دوش اهل مدینه
زهرا زند از این غم بر سر و سینه

شد رئیس مذهب ما از جفا خونین جگر
این مصیبت کرده دلخون مردم آگاه را
آن که با خون جگر بر شیعیان هموار کرد
در خط سرخ ولایت تا قیامت راه را
شهادت امام صادق علیه السلام تسلیت باد

منصور، شاد گشت ز قتل خدیو دین
امّا به خُلد، غمزده زهراى اطهرست
او گرچه کشت خسرو دین را ولى به دهر
نامش به ننگ تا به ابد ثبت دفترست
شهادت امام صادق علیه السلام تسلیت باد

استاد کل هستى با جسم خسته
رفته از این جهان با دل شکسته
دردا که کشته منصور مولاى ما را
فرزند زهرا و حجت خدا را

داغ صادق شرر سینه ام افروخته کرد
جگری سوخته یاد از جگر سوخته کرد
جگری سوخته کز داغ بر افروخته بود
باز هم از اثر زهر جفا سوخته بود

قامت خمیده،تن شده مانند شمع آب
این شاهد جنایت منصور کافر است
بر او بریز اشک که این گریه نزد حق
با گریه بر حسین ثوابش برابر است

جسمی که آب شدا زجفا زیر خاک رفت
در قلب آب و خاک از این داغ آذر است
خواهی اگر که بوسه زنی بر مزار او
قبرش کنار تربت زهرای اطهر است

عالم ز آه تیره تر از صبح محشر است
خون جگر به دیده آل پیمبر است
شهر مدینه گشته عزا خانه وجود
رخت سیاه بر تن زهرا و حیدر است
شهادت امام صادق علیه السلام تسلیت باد

مردی غروب کرد وقتی افق شکست
خورشید دیگری جای پدر نشست
او یک امام بود هرچند بی قیام
اویک رسول بود جبریل شاهد است

دلِ شب بود که دشمن به سرایم آمد
برد از خانه برون وقت نماز سحرم
سال‌ها داغ بنی‌فاطمه را می‌دیدم
کس ندانست که یک عمر چه آمد به سرم

سال‌ها آب شدم سوخت ز پا تا به سرم
آخر ای زهر جفا شعله زدی بر جگرم
کشت منصور ستم پیشه ز بیداد مرا
کاش می‌کرد دمی شرم ز جد و پدرم

امشب شب شهادت صادق آل‌پیامبر است
شبی که خورشید مدینه دانش، چهره فروزانِ اهل بیت و وارثِ علومِ رسالت
در ظلمتکده دورانِ منصور، به خونِ دل نشست . . .